΄Ερχεται
Πέρα μακριά απ΄τα βάθη του Σύμπαντος
νάτος έρχεται!
΄Ετσι εξηγούνται οι ιαχές του πλήθους,
οι στολισμοί κι οι μουσικές.
Τον περιμένουν!
Ποιος είναι δεν ρωτούν
Κι όμως τον περιμένουν!
΄Εχουν βγει στους εξώστες,
στους δρόμους και στις πλατείες,
κρατούν λάβαρα και σημαίες
κι όλο σιγοψιθυρίζουν
με βλέμματα απαστράπτοντα
και χαμόγελα βεβαιότητας.
Δεν ξέρουν ποιος είναι
και κει τον περιμένουν!
Κι εκείνος όλο καθυστερεί
ελισσόμενος μέσα σε μονοπάτια κι ατραπούς,
σε κορυφογραμμές και ουρανούς,
μέσα σε θύελλες γαλαξιακές
σε άστρα κι αστραπές,
κι αυτοί τον περιμένουν.
Κι όλο πλησιάζει,
και διακρίνει λεπτομέρειες,
πρόσωπα, χειρονομίες,
χτυπήματα στις πλάτες,
βηματισμούς πέρα δώθε,
χιεραψίες, χαμόγελα ελπιδοφόρα.
Τον περιμένουν!
Κι έτσι τους έμαθε καλά.
Αδημονούν ν΄αποκαλυφθεί
να μάθουν ποιός είναι,
να τον δουν, να τον αγγίξουν
να τον δοξάσουν, να τον στεφανώσουν
κι ας μη τον ξέρουν.
Κι εκείνος νάτος, πέρα μακριά
απ΄τα βάθη του Σύμπαντος έρχεται!
Σαν ελπίδα, σαν τιμωρός,
σαν μάστιγα και κεραυνός,
σαν διάβολος και σαν θεός.
Τον περιμένουν
σαν άγνωστο ερχόμενο
και σαν πολύ γνωστό!
Νάτος, αδιάκοπα έρχεται.
Κι αυτοί πείσμονες κι επίμονοι
τον περιμένουν!
Κι εκείνος όλο πείθεται και πείθεται
οτι κάποτε θαρθεί!
Καλό και Κακό
Το αντίθετο στο αντίθετο εναντιώνεται,
το νερό στη φωτιά,το θερμό στο ψυχρό,
το καλό στο κακό, το γλυκό στο πικρό,
η αγάπη στο μίσος…
Γι΄αυτό σε μισώ γιατί σ΄αγαπώ.
Κι αυτό είναι καλό και κακό,
κακό να σε μισώ, καλό να σ΄αγαπώ.
Αν μ΄αγαπάς εσύ κι εγώ δεν σ΄αγαπώ
συμπλέκονται το καλό με το κακό.
Αν όμως αγκαλιαστούμε
και συνουσιαστούμε το κακό γίνεται καλό
και το καλό αγκομαχητό
Αχ! και ώχ! από χαρά
σαν να κελαηδάνε πουλιά.
Το πολύ το αγκομαχητό
είναι και καλό και κακό.
Γι΄αυτό σ΄αγαπώ για το καλό
και σε μισώ για το κακό.
Αλλά πριν το καλοσκεφτώ χάνω τον ρυθμό.
Πού το καλό; πού το κακό;
Πλήττω και βαριέμαι
τη σκέψη σε τάξη να βάνω
κι αποφασίσω από αγάπη ν΄αποθάνω
χωρίς να ξέρω αν καλό ή κακό σου κάνω.
Ταύτιση ή Ισοπαλία;
Η βλακεία διαπιστώνεται δια της σοφίας,
άρα επηρεάζει η μία την άλλη.
Η βλακεία όμως επικρατεί δια του θάρρους της άγνοιας
και η σοφία νιώθει δυνατή σαν φορέας της αλήθειας.
Μα και η βλακεία από άγνοια ή όχι μπορεί
να είναι φορέας της αλήθειας.
Ποιά είναι επομένως
πιο δυνατή και πιο ανθεκτική;
Αν είναι η βλακεία τότε είναι πιο σοφή!
Αν δεν είναι η σοφία τότε είναι πιο κουτή.
Και το παράδοξο απορεί:
Η βλακεία που είναι σοφία
ή η σοφία που είναι βλακεία
τον κόσμο κινεί;
(Γιατί; χάθηκε η ταύτιση;
ή η ισοπαλία; ).