Πέρα ψηλά στους ουρανούς

Μαχαίρια στραφταλίζουν

Στον μιναρέ  η σιωπή εκούρνιασε

Και σίγησε για πάντα

Κι ένα ποτάμι αστραφτερό

Βελούδα απλώνει

 Και μεθά η θάλασσα κι αφρίζει

Στης Πόλης τα κάστρα κείτεται

Η Δόξα των Ανέμων

Κι ένα φλάμπουρο ανέμιζε

Μοιρολογώντας  μόνη

Φωνή , φωνή αρθρώνεται

Στις χαίτες των κυμάτων

Και πα στα βράχια σπάζουνε

Κι ο σπαραγμός σπαράζει

Την ανεμώνη την θρηνούν

Τα ωκεάνια βάθη

Απόψε όλα θα χαθούν

Κι ο νους θα ζωντανέψει

Σε μιας κοιλάδας την γωνιά

Η Πλάση θα γελάσει

Ειρωνικά κι απόκοσμα

Τη χλεύη θα χλευάσει

Ζαφείρια,αρώματα,πανιά

Το Πέλαγο ορμηνεύουν

Και του κεντούν νεροσυρμές

Στον ΄Ηλιο τις κρεμάνε

Και ήχοι , ήχοι απόκοσμοι

Από πέρα χλιμιντράνε

Θέλουν κάτι να πουν

Ποτέ τους δεν το λένε

Και μια βουή ακατάληπτη

Κι άλλη βουή , κι άλλες κι άλλες

Τις  γωνιές  του χάους  κατέλαβαν

Να δοξαστούν και να δοξάσουν

Και πάνω στης φτέρης τους αρμούς

Στις ρίζες και στα φύλλα

Τρέμει  μιας καμπάνας

Ο αχός τον κάμπο ανταριάζει

Κι ο Ορθρος σπεύδει να

κρυφτεί στων βράχων τις σχισμάδες

Κάτι γεννήθηκε εκεί

νέκταρ μαζί κι αλάτι

διψάσαμε και φύγαμε

σε μήκη και σε πλάτη

Μου λένε να εμφανιστώ

Μα όλα βουβά τακούω

Θέλω να ζω και να μη ζώ

Μακάριος πότε εδώ και πότε εκεί

Αέρινος και θείος…